In november 2024 kreeg mevrouw Buitenhuis de sleutel van haar nieuwe huis aan de Seringenhof op Rouveen. Op 1 december trok ze erin, na een korte verhuisperiode met veel hulp van de kinderen. Inmiddels woont ze er heel fijn. “Het is een heel gerieflijk, knus en warm huis”, vertelt ze zelf.

Vanuit de woonkamer kijkt mevrouw Buitenhuis uit op de school De Levensboom, waar het tijdens het gesprek net pauze is en de kinderen op het schoolplein rondrennen. Het is een mooi toeval dat mevrouw Buitenhuis nu naast de school woont, want ze begon ooit als leerkracht op De Levensboom, toen nog op de oude locatie. “Ik heb vier jaar gewerkt als leerkracht, maar toen ik trouwde moest ik stoppen met werken. Dat was toen zo”, blikt ze terug.

Huis groeide mee
Ze trouwde in 1971 en woonde toen met haar man eerst een jaar in een salonwagen op Rouveen. Na een jaar kwam een bericht dat er in de Leliestraat en de Acaciastraat huizen werden opgeleverd, van toen nog het gemeentelijk verhuurbedrijf. Op 20 oktober 1972 konden ze er als gezin met één kind intrekken. Ze werden de eerste bewoners van het huis aan Leliestraat 18. Daar groeiden ze in als gezin, waar nog vijf kinderen kwamen. En het huis groeide met hen mee. “Ik heb daar 52 jaar met veel plezier gewoond”, vertelt mevrouw Buitenhuis. “Het zijn echt prachtige huizen in die straat, heel erg ruim. We hadden vier slaapkamers op de eerste verdieping en op zolder nog twee. We hebben het daar heel fijn gehad. VechtHorst heeft altijd heel goed voor de huizen gezorgd, met isolatie, dubbel glas en vervanging van de keuken. En wij hadden geen kopzorgen van het onderhoud, dat gaf ons een stuk rust.”

Ruimte voor een nieuw gezin
Nadat de kinderen waren uitgevlogen, woonde het echtpaar Buitenhuis nog lange tijd naar tevredenheid aan de Leliestraat. Een paar jaar geleden besloten ze samen dat ze toch wat kleiner wilden gaan wonen. “Het huis was zo groot, veel te groot eigenlijk voor twee personen”, vertelt mevrouw Buitenhuis. “We gunden het een gezin dat ruimte nodig heeft, om daar te wonen. We hebben samen altijd veel werk gedaan voor Vluchtelingenwerk en we wilden graag een huis beschikbaar maken voor een gezin.” Ze schreven zich daarom bij VechtHorst in als woningzoekende. Toen helaas twee jaar geleden de man van mevrouw Buitenhuis overleed, ging ze actief op zoek naar een ander huis.

“Zo blij dat ik hier ben komen wonen”
Het huis aan de Seringenhof was het derde huis waar mevrouw Buitenhuis op reageerde. “Toen dit huis vrijkwam, heb ik meteen gereageerd, want ik kende deze huizen wel een beetje. Ik wist dat het heel fijne appartementen zijn.” Gelukkig voor mevrouw Buitenhuis kreeg ze het appartement aan de Seringenhof toegewezen. Wel op de bovenverdieping, wat ze vooraf eigenlijk niet wilde. Maar: “Ik vind het nu juist heerlijk dat ik een bovenwoning heb”, zegt ze. “Het geeft me heel veel rust en meer privacy dan beneden, daar hou ik van. En ik heb een heel groot balkon met een mooi uitzicht. Ik vind het ook heel prettig dat je een beetje besloten woont; het voelt toch wat meer beschermd als mensen eerst bij een portiekdeur moeten aanbellen voor ze bij je voordeur komen. Ik ben echt zo blij dat ik hier ben komen wonen.”

“Begin op tijd met opruimen”
Het portiek brengt wel met zich mee dat mevrouw Buitenhuis nu een stuk verder moet lopen naar de brievenbus. Maar dat wil ze zeker geen nadeel noemen. “Dan heb ik meteen wat beweging”, zegt ze positief. “Net zoals dat ik wat verder moet lopen naar de auto.” Verder heeft mevrouw Buitenhuis nog geen nadelen ontdekt aan het verhuizen naar een kleiner huis. Natuurlijk heeft ze wel flink moeten opruimen voor de verhuizing omdat niet alles mee kon. “Daar had ik wel eerder mee kunnen beginnen”, zegt ze. “Maar ja, in zo’n groot huis staat het je allemaal niet in de weg. Totdat je moet verhuizen. Gelukkig had ik veel hulp van de kinderen, die hebben heel veel meegenomen of weggegooid. Toch staan er nu nog een paar dozen om uit te zoeken, want ik was vergeten wat ik allemaal aan de muur had hangen. Maar ik heb nu alle tijd om dat rustig uit te zoeken. Ik zit hier prima!”